je suis rien

(Westland, 3 juni 2023, nr. 393). De geschiedenis herhaalt zich. Mooie uitdrukking, die overigens niet altijd helemaal klopt, soms een beetje. Deze week maakte het Westlandse zangduo Komfort & Joy in de krant bekend dat ze tegenwoordig steeds vaker in kleine kring ook al liederen spelen en zingen die ze later weer op een begrafenisbijeenkomst uitvoeren.
Een soort try-out optreden met als publiek ook degene die nog dood moet gaan. Die dus eregast is op zijn of haar eigen begrafenis.. Op z’n minst opmerkelijk.

Niet eens zo gek
Voorlopig zingen Jolantha Zaat en Koos Sekreve alleen nog in het hospice waar veelal mensen heel tijdelijk wonen omdat ze terminaal zijn. En nog maar kort hebben te leven.
Maar dat wil niet zeggen dat dat niet gaat uitbreiden tot een hele rouwdienst.
Niet eens zo gek, want zo’n begrafenissessie staat vrijwel altijd bol van woord, beeld en geluid van iemand die er niet bij is. Die eigenlijk alleen maar aanwezig is via de muziek, de toespraken en de vorm van de bijeenkomst. En die er het liefst zelf bij had willen zijn.

Serieuze vraag
Het kan natuurlijk niet altijd maar als de omstandigheden (noem maar vrijwillige euthanasie) het toelaten kun je dus serieus de vraag stellen: Waarom zou je het niet doen met degene wiens dood nadert.
Kun je ook van de bijna gestorvene echt afscheid nemen en oprecht condoleren. Natuurlijk, gek idee, maar er blijkt in beginsel dus vraag naar te zijn.

Romeinse keizers
Terug naar die geschiedenis in de herhaling, er waren Romeinse keizers die dat enkele duizenden jaren terug ook al deden. De geleerden zijn niet helemaal zeker maar lieden als Nero en Caligula scoren hoog.
Het verhaal wil dat die dan achterin, achter de gordijnen en een beetje onherkenbaar verkleed, stonden te gluren hoe het allemaal ging.

Kleinigheid
Zij luisterden aandachtig wie de aardigste woorden over de formeel gestorven maar nog springlevende keizer uitsprak. En, nog belangrijker, wie er wat lelijks zei en wie er verstek liet gaan. Wraak gloorde dan..
Historici noemen dat gedrag natuurlijk gestoord, maar ook een kleinigheid in vergelijking met hun totaal idiote seksgedrag en het, vaak om knulligheden, om zeep laten helpen van vrienden en vijanden. Dan valt dood mannetje spelen nog wel mee..

Paard
Als er dan toch sprake is van geschiedkundige herhaling, dan is het ook zinvol om te lezen dat die Caligula op zeker moment een paard als plaatsvervanger benoemde.
Dat lijkt nog niet te zijn gebeurd aan bijvoorbeeld de Verdilaan of het tijdelijke Haagse Binnenhof maar geregeld worden al wel vanuit die politieke arena’s de eerste vormen van onbeschaafd, soms dierlijk wangedrag gemeld.

Populisme
Overigens, het volk had toen ook al weinig vertrouwen in de bestuurlijke politieke elite. Er was geen echte democratie maar als het volk oproerig werd en zich luid liet horen of alvast de paleizen in brand stak, kon je je als politicus maar beter aanpassen. Of het volk groots sussen met brood en spelen. Zoiets noemen we tegenwoordig populisme.

Bakermat
Iets dergelijks gebeurde eerder ook al in het Griekse Athene wat wij zo graag de bakermat van de democratie noemen. Ook daar werd die vakbekwaam door politici uitgehold. Eerst met populisme waarna sterke leiders een autocratie instelden. Die bijna automatisch uiteindelijk tot dictatorschap leidde. Ons wacht sowieso een mooie toekomst…

Glurend
Als Mark Rutte dus een paard gaat kopen moeten we oppassen. En Komfort & Enjoy moet niet gek opkijken als binnenkort iemand van Forum voor Democratie hen belt. Ik zie Thierry al glurend tussen de gordijnen.
Mocht John de Mol er ooit een serie over gaat maken claim ik de rechten.

De rubriek ‘je suis rien’ is een boeketje columnpjes, vaak maar van één alinea. Een clin d’oeil naar mezelf en de samenleving. Een knipoogje, soms met serieuze ondertoon.